حرکت...

حرکت.... و مانع آن.

دیدن دختر کوچکت و حرکات کوچکانه او در خانه ات لذتی ناتمام است.

قطعا لحظه اولین نشستن، اولین حرکت دست و پا و اولین ایستادن ها و اولین گام ها، که البته ما هنوز تجربه اش نکردیم، لحظات بزرگی است که در مقابلش همه چیز کوچک است. لحظه های بزرگ شدن و بالیدن تمام زندگیت....

حرکت... حتی اگر از نوع چهار دست و پایش هم که باشد، نعمتی است بزرگ. و ما قدر این موهبت زندگی را نمی دانیم، ولی امروز، دخترم به یاد من انداخت که باید بیشتر قدردان باشم. قدر دان نعمتی که وقتی دخترم صاحبش شد، می دانست که دیگر می رود و دیگر منتظر نمی ماند... خوشحال بود و تلاش میکرد هر آنچه که نمی تواند و هر آنجا که نمی رود را، بتواند و برود و خیلی زود هم توانست، عبور کند، از هر آنچه که روزی، حتی همین، روز پیش نمی توانست...

امروز مانعی بود. مانعی برای حرکتش... لباس دخترانه دامن چین چینی.

لباس را تنش کردم تا آماده ده ده شود، که بی نهایت دوست دارد این ده ده را... لباس، زیرِ پایش گیر می کرد و مانع حرکت چهار دست و پایش میشد. من هم دیدم، کمی غر می زند و بعد ترجیح می دهد بنشیند ، کاری برای رفع این مشکل" که بعدا دانستم که این برای او که تازه حرکت را کشف کرده، می تواند چه مشکل بزرگی باشد" نکردم. ولی اوضاع به به جایی رسید که دخترم چند باری بعد از امتحان مجدد و باز هم نرفتن، آنچنان سرش را پاییین انداخت و گریه کرد که من با دیدن این گریه به تمام آنچنه که اینجا گفتم، رسیدم...

بله، حرکت... و مانع آن. حتی می تواند دامنی باشد برای یک دختر نه ماهه (نه ماه و بیست و سه روز) که دیگر برای اثبات این نگرانی و پریشانی اش، حتی به حالت نشسته هم بر نمی گشت... تا به ما ثابت کند که چه فراوان آزرده است.

و ما که نخوااستیم بعدا دچار عذاب وجدان شویم و همینطور متحمل زحمت دوباره پوشاندن لباس نشویم، یک شلوار، روی دامن چین چینی پو شاندیم. و چه خوشحال شد دخترم.

حرکت، قدرش را بدانید...

امیدوارم، آرزوی تمام زندگی من این است، هیچ گاه و هیچ زمان، هیچ مانعی برای حرکتت نباشد.