از اون 9 تا این 9...
از اون 9 تا این 9... 9 + 9
9 قشنگه، وقتی می دونی بعد از 9 ماه رنگ زندگی عوض میشه.
و 9 قشنگتر شده حالا که می بینی 9 ماهۀ تو خودش رنگ زندگی رو میشناسه....
9 قشنگتر میشه وقتی می بینی 9 ماهه تو که روزی آرزوی رویتشو داشتی، ازت توقع استقلال و آزادی عمل داره....
9 قشنگه وقتی اولین تلاش کودکتو برای حرکت می بینه.
9 قشنگه چون 9 ماه تجربه های قشنگی داره.
...
روز ی که، احتمالات دیگه، شاید و اگر و احتمال نبود،
روزی که دکتر گفت رشد کردی و در کیسه جنینیت دیده شدی،
روزی که اولین بار صدای قلبتو شنیدم، زیباترین ریتم دنیا بود،
روزی که تکونتو حس کردم... صدبرابر عاشق شدم.
نگرانت بودم
مراقبت بودم
نوازشت می کردم
حرف می زدم
شعر می خوندم
دلتنگت می شدم
هیچ وقت، هیچ زمان فکر نمی کردم این 9 ماه این قدر شگفت انگیز باشه
.
.
.
و حالا اعتراف می کنم تمام این مدت از تاریخ 25 فروردین ماه سال 90 تا به امروز 1م شهریور ماه سال 91 هرروز شگفت زده ایم....
دختری که تو شکم ما روزی لگد میزد و قربون صدقش می رفتیم حالا تو بغلمون برای خوردن کنترل دستمونو که کنار میزنه، بماند، دو باره با یک صدای اِه ه و ضربه ناز شصتی، قلدری می کنه.
....
اینجا بهتره این حقیقتو لو بدم که تا همین امشب یادمون نبود که 9 ماه در انتظار بودیم.
من و شهرام، گذشتمون برامون تار شده . چند باری پیش اومده که عکس های گذشته رو مرور کنیم و هربار از هم این سوالو پرسیدیم که " تو باورت میشه اون زمان هما نبوده؟"و هر دو در جواب بهم میگیم "نه".
حتی ریسه آخرین عکسای دو نفریمون انگار قدمت ده ساله داره در حالیکه تا امروز عمری بیش از یکسال و نیم نداره.
حالا مسئله ایی هم که باید لو بدم اینه که بارداریمون هم به همین دوران پوسته. دوران فراموشی....
خوب نباید هم خیلی عجیب باشه، که یکدفعه امشب برای مطلع این نوشته، یاد اون دوران شیرین و پر استرس افتاده باشم... دختری که هر روززِتو با کارهاش و شیزینی هاش پر کنه و تمام زندگی حرف اونه، کار اونه، توجه به اونه و کلا زندگی یعنی اون و اون یعنی زندگی. مسلما آدم گذشته اش که سهله، خودش هم از یادش میره. (البته تهِ این جمله آخریه یک طعنه کوچولو بود به دل نگیرین شما.)
حالا این 9 ماهه ما که از بزرگ شدن و کاراش و شیرینی هاش در عجبیم و در تلاش برای ثبت و ماندگار کردن این روزها هستیم، و بسی این تعداد فیلم و عکس نمی تونه حس و حال ما رو بیان کنه، یادِ ما انداخت که روزی نگرانِ بودنش بودم، روزی نگران و در انتظار تکان خوردنش و حالا در انتظار لبخندش، بوسهایش و قهقه هایش، خواستنش مخصوصا من را، شنیدن صدایش که در هر فرصتی دستمان را روی دهنش عقب و جلو می بریم تا آآآآآآآآآآ بکند و صدای قشنگشو بشنویم یا ما ما ما ما گفتنش. منتظر تعجبشیم اخمشیم هو کردنش اِ گفتنش و تمام چیز هایی که متعلق به اوست و لذتش نصیب ما میشه.
میدونم که سالهایی نه چندان دور، دلمان حسرت حتی معمولی ترین حالت و حرکتت را که باز هم بی نظیر و تکرار ناشدنیست را خواهد خورد چه برسد به شیرینی هات و حرکات دلبرانت.
برای زمانهایی که برای قول زدن ما پشت سر هم بوس میدی.
برای اونزمانی که از خواب صبح بیدار میشی و لبخند زیباتو با بوس همراه میکنی.
برای نگاهات برای گریه هات برای هن هن کردن تهدید به گریه ات برای قفل کردن دهان کوچکت
برای زمانی که با دهن تمام باز می خندی و ذوق می کنی
برای زمانی که از ذوق فراوان جیغ میزنی
برای بازی و شیطنتهایت که گاهی بیش از طاقت و انرژی ماست،
برای لحظاتی که تنهایی مشغول به بازی هستی و اخم می کنی یا آواز می خونی
برای آواز خوندنت تو ماشین یا شنیدن آهنگ
برای التماس برای بغل کردنت
برای چشمان خمار از خواب اما مشتاق دیدن و کنجکاوی کردنت،
برای لحظات زیبای خوابیدنت و آرام بودنت،
برای چهار دست و پا رفتن یکی در میانت که گاهی به خزیدن تبدیلش میکنی و قد میکشی تا زودتر به هدف برسی،
و من خوب میدانم که فردا روزی تجربه ی دقیقه ای از این ساعات معمولی و نه چندان خاص، برایمان حسرتی بزرگ خواهد بود،
...
یک سال و نیم می گذرد و تمام زندگی ما دختر کوچکی است که با اینکه کوچک است برای خود تشخص دارد. می داند که چه می خواهد و چه نمی خواهد. که را دوست دارد و که را دوست ندارد. همبازی می خواهد برای تمام ساعات بیداریش. استقلال می خواهد. می داند که چگونه دلبری کند. می داند چگونه به خواستهاش برسد... از همان روزی که آمد و ماند تا به امروز زندگی ما رنگش عوض شده.
9 ماه اونور ==> اینجا
9 ماهه اینور:===> بعدا به زودی
بله، این 9ماه اونور و 9 ماه اینوره. ولی اون کجا و این کجا...
